Leczenie ran podciśnieniem – negative pressure wound healing (NPWH) Negative pressure therapy in treatment of hard-to-heal wound
Proces ten jest również nazwany TNP (Topical Negative Pressure) – podciśnienie miejscowe lub VAC (vacuum) – podciśnienie, próżnia). Terapia podciśnieniowa uważana jest dzisiaj za jedną z najbardziej innowacyjnych metod leczenia ran. W ciągu ostatnich kilku dekad ta forma terapii przyjęła się powszechnie w szpitalach. Obecnie jest również coraz częściej rutynowym postępowaniem w opiece nad pacjentem w domu i doskonale nadaje się do włączenia w już istniejące metody leczenia.
Przeciwwskazania dla zastosowania NPWT:
– charakter nowotworowy zmian patologicznych w ranie
– przetoki lub nieznana przyczyna powstania rany, niejelitowa przetoka lub niezbadana przetoka organów albo jamy ciała
– tkanka martwicza z występującym strupem, rana powinna zostać oczyszczona w celu usunięcia większości tkanki martwiczej i strupa
– niektóre nieleczone zapalenia kości i szpiku kostnego, kość nekrotyczna powinna zostać usunięta należy podać antybiotyki
– odsłonięte naczynia krwionośne lub organy, należy upewnić się, że wszystkie żyły i organy są chronione przez powięź, tkankę albo przez inną barierę ochronną
– pacjentów którzy zażywają środki przeciwzakrzepowe i u pacjentów gdzie występuje aktywne krwawienie.
Nie ma jasnych wskazań, jakie jest optymalne ciśnienie, na które system powinien zostać nastawiony. Należy pamiętać, że zależy to od różnych czynników. Typ użytego wypełnienia rany, ilość produkowanego wysięku z rany, ale również próg bólu pacjenta będą określać idealne ustawienie ciśnienia. W przypadku większości ran rozpoczynać należy od ustawienia 80–120 mmHg, natomiast dla „delikatnych” ran, czyli takich, w których widoczne są tętnice, żyły lub mogą wystąpić spodziewane komplikacje takie jak przetoki, zalecane jest ustawienie 60 mmHg. W fachowej literaturze medycznej pojawiają się różne opinie i nie ma jednoznacznych wyników. Wyniki pokazują, że mikronaczyniowy przepływ krwi wzrastał kilka centymetrów od krawędzi rany. Jednakże w bezpośredniej bliskości krawędzi rany powodowało to hypoperfuzję, która wzrastała wraz ze wzrostem podciśnienia. Na przepływ krwi wpływał także typ tkanki. Na przykład tkanka mięśniowa okazała się być mniej podatna na hypoperfuzję od miękkiej tkanki podskórnej. Badania sugerują, że w mięśniu optymalne ustawienie ciśnienia wynosi w przybliżeniu 100 mmHg, natomiast w bardziej miękkich tkankach około 75 mmHg. Wcześniejsze badania Usopova i Yepifanova pokazały, że optymalny drenaż rany występował przy ciśnieniu w granicy 77,5 mmHg. Ostatnie badanie retrospektywne NPWT opartego na opatrunkach gazowych pokazało, że dobre wyniki zostały osiągnięte przy użyciu ciśnienia 80mmHg dla opatrunku gazowego w porównaniu z 125 mmHg zastosowanym przy użyciu pianki poliuretanowej na otwartej komórce. Badanie to wykazało, że całkowita szybkość redukcji objętości rany 15,1% tygodniowo wypadła korzystniej w porównaniu z opublikowanymi danymi dotyczącymi systemów opartych na piance poliuretanowej.