PRYWATNY GABINET LEKARSKI

Właściwa dieta oraz wysiłek fizyczny to najtrudniejsza a jednocześnie niezwykle skuteczna ze wszystkich terapii. Wymaga niestety żmudnego przebudowania całego stylu życia pacjenta. Indeks glikemiczny (IG — klasyfikacja węglowodanów ze względu na tempo ich wchłaniania) i ładunek glikemiczny (ŁG — uwzględniający zawartość węglowodanów w posiłku) trzeba uwzględniać w taki sposób, aby ich zawartość nie przekraczała w codziennej masie pokarmowej 45%. Żywienie w chorobie cukrzycowej powinno dostarczać wszystkich niezbędnych składników pokarmowych, co pozwoli na osiągnięcie optymalnego stężenia lipidów w surowicy krwi, optymalnych wartości ciśnienia tętniczego oraz zapobiegać rozwojowi miażdżycy i uszkodzeniu nerek.

Przy ustalaniu sposobu indywidualnego żywienia w tej chorobie należy zwrócić uwagę na masę ciała, wskaźnik masy ciała (BMI– body mass index), obecność chorób sercowo-naczyniowych, nadciśnienia, zaburzeń lipidowych, glikemii poposiłkowej i uwarunkowań kulturowych związanych z żywieniem. Unikać należy węglowodanów prostych aż do ich zupełnego wykluczenia. Należy często spożywać posiłki (my w typie 2 preferujemy posiłki co 4 godziny), małe porcje, niskokaloryczne, dużo warzyw, mało tłuszczów nasyconych, bowiem celem jest nie tylko wyrównanie metaboliczne, ale i redukcja ciężaru ciała. Umiarkowane zmniejszenie bilansu energetycznego o 500 kcal/d spowoduje stopniową utratę masy ciała (ok. 1 -2 kg/ miesiąc). Niestety zmniejszenie masy ciała nie jest możliwe bez wspomagania spalania depozytów tłuszczowych codziennym leczniczym treningiem mięśniowym. Stosując samą dietę o zredukowanej ilości węglowodanów, jak i dietę niskotłuszczową nie osiągniemy celów leczniczych. Ten długotrwały i niełatwy dla chorego proces odtłuszczania ciała wymaga dużej determinacji, długotrwałych i powtarzalnych treningów (indywidualnie dobrany codzienny wysiłek mięśniowy rekreacyjny i leczniczy) niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy zawodowej. Jeżeli chory jest na etapie zawężenia, ale nie wyczerpania możliwości wydzielniczych aparatu wyspowego trzustki, możliwa jest jego rewitalizacja, poprzez przełamanie glukotoksyczności i zwiększenie insulinowrażliwości. Mamy w obserwacji ponad 20 pacjentów, którzy postępując w ten sposób uzyskali całkowite zaleczenie cukrzycy, bez konieczności dalszego leczenia farmakologicznego. Podstawowe ograniczenie dotyczy węglowodanów prostych, których spożywanie chory powinien ograniczyć do minimum lub całkowicie wyeliminować je z pożywienia. Wedle najnowszych doniesień chemiczne molekuły słodzące nie powinny być stosowane za wyjątkiem stewii. Zawartość błonnika pokarmowego w diecie powinna wynosić około 20–35 g/dobę. Ładunek, glikemiczny, który określa ilość węglowodanów zawartych w porcji żywności, obliczany jest mnożąc wartość IG przez ilość przyswajalnych węglowodanów w (g) i podzielenie wyniku przez 100. Produkty zalecane w diecie chorego na cukrzycę powinny mieć ŁG <10. Są tabele informujące o tym. O ładunku glikemicznym opublikowaliśmy osobne doniesienie na tej stronie. Biorąc pod uwagę IG i ŁG pacjenci z cukrzycą powinni spożywać produkty zbożowe z pełnego przemiału, kasze gruboziarniste, płatki owsiane, żytnie, jęczmienne, orkiszowe, ryż nieoczyszczony. Warzywa są grupą najmniej ograniczoną w diecie chorego na cukrzycę, wiąże się to z ich niską wartością energetyczną. Warzywa zawierają duże ilości błonnika pokarmowego, a także antyoksydanty — kwas askorbinowy, beta karoten, alfa tokoferol oraz flawonoidy. Spożycie owoców w diecie chorego z cukrzycą powinny być ograniczone do 20–30 dkg dziennie, bowiem zawierają znaczne ilości węglowodanów. Zaleca się wybór owoców o niskim IG i ŁG, owoców mniej słodkich i dojrzałych, na przykład wiśni, grejpfrutów, pomarańczy, brzoskwiń, jabłek.

 

Z produktów mlecznych należy wybierać chude: mleko, jogurty naturalne lub 0,5%, chude sery twarogowe. Nie zaleca się śmietany, serów topionych, żółtych, a także zabielaczy do kawy. Dalsze nasze uwagi będą poddane pod rozwagę w następnym doniesieniu.