Nie ma społeczeństwa obywatelskiego bez wspólnotowej profilaktyki zdrowotnej

Profilaktyka cukrzycy i innych schorzeń cywilizacyjnych (nowotwory, otyłość, nadciśnienie, udary, zawały, depresja itd.) zależy od stosunku do problemów zdrowotnych lokalnych władz samorządowych i od miejscowych warunków społecznych. Lokalne społeczności – to znaczy grupy ludzi, których łączy wspólne środowisko, styl życia i interesy mogą w zakresie  profilaktyki cukrzycy tworzyć lokalne  programy, które łączą postulaty medyczne z działaniami z zakresu zdrowia publicznego.

Wymaga to integracji aktywności medyków z władzami samorządowymi i lokalnymi organizacjami prozdrowotnymi. Praktyka pokazuje, że współpraca jest często odrzucana z powodu konfliktu interesów, np. producentów żywności i marketów a prozdrowotnym interesem społeczności. Producenci mają trudności z opisem składu produktu żywnościowego, selekcją towarów, które utraciły przydatność do spożycia, z eliminacją kłamliwych reklam o walorach tzw. „fast-food-ów” czy wysoko słodzonych płynów. Niemniej, tak tworzone lokalne programy spełniają  postulat profilaktyki skupionej na osobie pacjenta (patient-centered, care), ponieważ odnoszą się  bezpośrednio do lokalnych warunków życia ludzi. Profilaktykę ukierunkowaną na choroby cywilizacyjne wspierać powinni przedstawiciele środowiska mediów, agencji socjalnych i ubezpieczeniowych, przedsiębiorcy  przemysłowi i handlowcy oraz same środowiska pacjentów. Tworzący się system przekazu profilaktyki do społeczeństwa i do indywidualnych osób – tworzy się coś, co młodzież nazywa „klimat” – w tym przypadku korzystny dla poprawienia stanu zdrowia całej populacji na danym terenie. Wszyscy jesteśmy po tej samej stronie, wszyscy jedziemy na tym samym koniu.