Zbyt krótki sen i niska jego jakość, nadmierna senność w ciągu dnia oraz podjadanie w ciągu nocy u chorych otyłych wiąże się z pogorszeniem ogólnego stanu zdrowia. Pacjenci, którzy są otyli (BMI>30kg/m² i wskaźnik talia /biodra - W/HR>1) o wiele częściej cierpią z powodu obturacyjnego bezdechu sennego i chrapania, a cukrzyca u tego typu chorych jest kwestią czasu, gorzej przebiega i rokuje. Specjalne programy odchudzające, uwzględniające zaburzenia snu i nadpobudliwość emocjonalną (Specialist Weight Management Service) przynoszą najlepsze efekty w leczeniu tego typu chorych.

Przy czym im większe są: nadmierna senność w ciągu dnia, nocne podjadanie, stany lękowe, zbyt krótki i płytki sen, współistniejący obturacyjny bezdech senny z chrapaniem - tym większe i bardziej zaawansowane były objawy zespołu metabolicznego z cukrzycą, o bardziej agresywnym przebiegu, gorszym rokowaniu i dużą ilością komplikacji, ze zwiększonym odsetkiem nagłej śmierci sercowej nad ranem. Nie uwzględnianie w leczeniu aspektu funkcjonowania emocjonalnego tego typu chorych jest błędem i prowadzi do porażek w leczeniu, a odsetek chorych nieosiągających celów leczniczych przekracza 50%. Przy czym najwyższe wartości BMI i W/HR wśród osób zgłaszających nocne podjadanie występuje u osób z nieleczonym lub niewyrównanym zespołem depresyjnym. Zaburzenia snu są szeroko rozpowszechnione u osób z patologiczną otyłością i cukrzycą z powodu chrapania i obturacyjnego bezdechu sennego. Z kolei nadmierna senność w ciągu dnia ma wpływ na niepodejmowanie systematycznego treningu mięśniowego z powodu niskiej jakości ich życia. To błędne koło zaburzeń u podłoża, których znajduje się wyraźnie zarysowana, ale rzadko uświadamiana nadpobudliwość emocjonalna o obrazie nerwicy lękowej, aż do zespołu depresyjnego włącznie powoduje, że nie uwzględnianie w leczeniu tego aspektu daje w rezultacie wysoki odsetek niepowodzeń i nawrotów. My lekarze musimy mieć bardziej kompleksowe spojrzenie na chorego i jego problemy zdrowotne. Redukcja w spostrzeganiu i skupienie się wyłączanie na parametrach biologicznych bez próby poprawienia funkcjonowania psychoemocjonalnego naszych podopiecznych jest częściową odpowiedzią na pytanie dlaczego wyniki leczenia cukrzycy są tak słabe.