Edukacja terapeutyczna odgrywa zasadniczą rolę w osiąganiu celów leczniczych u chorych z cukrzycą. Nabycie odpowiedniej wiedzy i umiejętności praktycznych daje możliwość samodzielnego, doraźnego modyfikowania leczenia: dostosowywanie dawek insuliny i leków doustnych, samodzielne komponowanie posiłków a także wpojenie zasad codziennego leczniczego treningu mięśniowego. Zrozumienie zasad samoleczenia w oparciu o samokontrolę, zrozumienie celów leczenia prowadzą do pełniejszego przestrzegania zaleceń, pozytywnego nastawienia do życia z chorobą, mniejszy stres zależny od choroby a także lepszą skuteczność kontroli cukrzycy. Okazuje się, że korzyści wynikające z edukacji indywidualnej mają istotną przewagę nad edukacją zbiorową. Brałem udział w warsztatach prowadzonych przez prof. Asalsa. Ten niezwykły człowiek wpajał nam zasady: miej czas na wysłuchanie chorego, staraj się to zbierać w słowa kluczowe, komentować i podsumowywać tak, aby naprowadzać chorego na właściwe wnioski. Pamiętam ten jego słynny zwrot: o ile pana/panią dobrze zrozumiałem to…

Lekarza często interesują laboratoryjne czy hemodynamiczne mierniki skuteczności leczenia. Indywidualna edukacja w gabinecie lekarskim w okolicznościach każdej wizyty kontrolnej, gdzie lekarz osobiście wymienia z chorym poglądy i stara się je zmienić poprzez odpowiednią argumentację jest niezbędna. Per saldo daje to większe korzyści, poprawia samopoczucie, zmniejsza stopień stresu związany z chorobą, zwiększa aktywność fizyczną i samodzielność w doraźnym wyrównywaniu destabilizacji aniżeli trenowanie nawet w najlepszej, usystematyzowanej szkole cukrzycowej dla chorego, prowadzonej przez zawodowych edukatorów. To jest fenomen bezpośredniej relacji interpersonalnej lekarzpacjent. Czy tak jest z Twoją praktyką koleżanko/kolego?