Leki potencjalnie cukrzyco-twórcze

Leki potencjalnie diabetogenne (cukrzycotwórcze) są powszechnie stosowane w chorobach układu krążenia: tiazydy, diuretyki pętlowe szczególnie w zestawieniu z beta blokerami, leki sterydowe, hormony tarczycy, leki sympatykomimetyczne, diazoksyd, klonidyna, chlorprotiksen, haloperidol, trójcykliczne tymoleptyki, węglan litu, indometacyna, paracetamol, morfina, cymetydyna, leki przeciwnowotworowe. Jeżeli te leki skojarzone są u naszych podopiecznych z brakiem wysiłku fizycznego, z paleniem tytoniu, cukrzycą ciężarnych w wywiadzie, współistniejącymi cechami zespołu metabolicznego -insulinoopornością, małą masą urodzeniową to ryzyko ujawnienia się cukrzycy znacznie wzrasta. Rola leków diabetogennych w powstawaniu cukrzycy polega na długotrwałej ich obecności w organizmie, podczas przewlekłej kuracji u osób predysponowanych genetycznie, zatem podatnych na cukrzycę. Poprzez działanie tych leków na zasadzie „trier” mechanizmu, tj. „mechanizmu spustowego” ujawnienia się ta predyspozycja. Oznacza to, że większość ludzi mimo ich systematycznego, długotrwałego aplikowania nigdy nie zachoruje na cukrzycę, bowiem u nich ten mechanizm nie ma podłoża genetycznego do zadziałania. Jeżeli cukrzyk ma wskazania do stosowania tych leków, to mimo ich działania mniej lub bardziej destabilizującego cukrzycę, muszą być stosowane a lekarz prowadzący uwzględnia te negatywne uboczne skutki w swojej ordynacji.